Δεν έχω αναμνήσεις. Δε γνωρίζω πώς βρέθηκα εδώ. Δε γνωρίζω αν βρέθηκα εδώ. Δε γνωρίζω αν ήμουν πάντοτε εδώ. Το μόνο που μπορώ να πω πως γνωρίζω είναι πως είναι σκοτεινό και δεν τελειώνει. Άπειρο. Κενό. Πόσο καιρό βρίσκομαι εδώ; Η λέξη «χρόνος» δεν έχει νόημα σε αυτόν τον τόπο, στον τόπο όπου όλα μένουν αμετάβλητα. Η λέξη «περιπλανιέμαι» επίσης δεν έχει νόημα, καθώς, ο τι κι αν είναι αυτό στο οποίο βρίσκομαι δεν τελειώνει. Και είναι παντού το ίδιο. Το ίδιο σκοτάδι. Είναι όμως πράγματι σκοτάδι; Το σκοτάδι μπορεί να υπάρξει μόνο σε σύγκριση με το φως. Και εδώ δεν υπάρχει φως. Δεν υπάρχει τίποτα. Τι να ’ναι αυτό το μέρος; Είναι ζωντανό; Είναι νεκρό; Γιατί είμαι ο μόνος εδώ; Μήπως υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα, ερημίτες στο ατελείωτο αυτό κάτι; Πλάσματα σαν εμένα, μοναχικά, όντα με νοημοσύνη, όντα που σκέπτονται, όντα που επικοινωνούν; Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Το ίδιο άπειρη με τον χώρο αυτό. Ούτε ο ίδιος μπορώ να παραγάγω το οποιοδήποτε είδος ήχου, πέραν της αναπνοής μου. Οι λέξεις δεν είναι ήχοι. Είναι σκέψεις. Σκέψεις που συσσωρεύονται στο εσωτερικό μιας οντότητας ανίκανης να επικοινωνήσει, ανίκανης να πεθάνει. Καμιά φορά η αναπνοή μου παράγει αντίλαλο. Και τότε, ξάφνου, νιώθω πως με πλησιάζει κάποιος.Τρόμος και χαρά με κυριεύουν. Αισθάνομαι παράλυτος. Μα μετά από λίγο συνειδητοποιώ πως ήμουν εγώ ο ίδιος που πάγωσα την αναπνοή μου και πέτρωσα τα βήματά μου. Η κατάστασή μου ατέρμονη επιστροφή. Καταδίκη. Βήματα. Κι άλλα βήματα. Ο χρόνος δεν υπάρχει για ένα πλάσμα που δεν πεθαίνει.
Υπάρχει όμως ένα πράγμα... μια κρυφή δυνατότητα που μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι δραπετεύω από αυτήν την αδρανή μονιμότητα της υπαρκτής ανυπαρξίας: τα όνειρα. Ονειρεύομαι.
Φώτης Καλλιβρετάκης
Επιμέλεια: Μαρία Παπαθεοδώρου