Τα όνειρά μας πολυκατοικίες,
τσιμέντο γεμισμένες.
Οι ψυχές μας κούφιες,
σαν ντουβάρια αδειανές.
Δρόμοι έρημοι, χωρίς ζωή
με μία νεκρική σιγή να επικρατεί.
Τζάμια σπασμένα και βρόμικα
αποκαλύπτουν τα μυστικά,
που τόσο καλά είχαν κρυφτεί
πριν ακόμα έρθει η αυγή.
Σωλήνες γεμάτοι σκουριά,
φανερώνουν τη σάπια μας καρδιά.
Πόρτες μισάνοιχτες και ραγισμένες˙
σαν τις εικόνες που βλέπαμε μικροί
και μας τρόμαζαν πολύ.
Ο ουρανός καλύπτεται από γκρίζα σύννεφα
κρύβοντας την ομορφιά του σήμερα.
Οι λάμπες φωτίζουν αχνά
κάνοντας τα δρομάκια να μοιάζουν ψυχρά.
Το εξής θα πρέπει να σκέφτεσαι:
Άσχημη πόλη, όμορφα καίγεσαι.
Ναταλία Μαρδίκη