Ο Πίντζεον Σαφλάουερ έχει πεθάνει. Όμως, πριν πεθάνει, αποφάσισε να στήσει ένα κυνήγι θησαυρού. Και να μας συντροφεύσει καθώς βλέπουμε τους εμπλεκόμενους που παίρνουν μέρος σε αυτό, με την ξεχωριστή φωνή του.
Δε θα είμαι μετριοπαθής σε αυτήν την κριτική, καθώς πρόκειται για βιβλιΑΡΑ. Η συγκεκριμένη ιστορία ήταν μια έκπληξη για εμένα, μιας και δεν είχα διαβάσει κάτι άλλο από τον ίδιο συγγραφέα και δεν είχα ακούσει σχόλια από άλλους (τακτική για αποφυγή σπόιλερς). Ο πρωταγωνιστής είναι ένας υπέροχος χαρακτήρας, καυστικός, κυνικός όσο πρέπει, εξαιρετικά ενδιαφέρων. Ο συγγραφέας τον έχει αποτυπώσει άψογα, είτε τον συμπαθήσεις είτε όχι, τον λατρεύεις για αυτό που είναι.
Η ατμόσφαιρα του βιβλίου θυμίζει παλιά έργα μυστηρίου, ή επιτραπέζια τύπου Cluedo, όπου καταλαβαίνεις ότι πίσω από όσα γίνονται υπάρχει ένα μεγαλύτερο σχέδιο και σπας το κεφάλι σου να βρεις ποιο είναι. Όλοι οι χαρακτήρες είναι πολύ καλοφτιαγμένοι, όλοι έχουν δική τους φωνή, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό στη λογοτεχνία και, παρότι το βιβλίο είναι μικρό, προλαβαίνεις να δεθείς μαζί τους και να τους κατανοήσεις.
Το αγαπημένο μου σε όλη την ιστορία ήταν το ότι στην αρχή κάθε κεφαλαίου υπάρχει μια φράση από τον Σαφλάουερ, αριστουργηματικά ειρωνική, η οποία αρκεί για να καταλάβεις πολλά για τον χαρακτήρα του και την τωρινή του κατάσταση, αλλά βαθύτερα δίνει περισσότερες πληροφορίες για το παρελθόν και την ιστορία του.
Πέρασα πάρα πολύ καλά διαβάζοντάς το και το προτείνω πιο ανεπιφύλακτα και από ανεπιφύλακτα.
Αγγελίνα Παπαδημητρίου