Άρα αποφάσισε να γίνει άγιος, ή μάλλον να πείσει τους πάντες ότι είναι άγιος. Ο Χριστόφορος ήταν αποφασισμένος να γίνει άγιος με οποιονδήποτε τρόπο, είτε έπρεπε να πει ψέματα, είτε έπρεπε να εξαπατήσει κόσμο. Τίποτα δε θα τον σταματούσε, ο κόσμος να χαλάσει.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο Άγιος έχει ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα που έχω δει φέτος. Βέβαια δεν κρίνουμε τα βιβλία από τα εξώφυλλά τους (ΓΚΟΥΧ ΓΚΟΥΧ!), αλλά δεν είναι και λίγο το νέο μυθιστόρημα που αγόρασες να δείχνει ωραίο στη βιβλιοθήκη.
Στα σημαντικά τώρα:
Ο Χρήστος αποτελεί για εμένα εδώ και χρόνια αξία στον συγγραφικό χώρο. Από το πρώτο κείμενό του που διάβασα (ένα διήγημα συμμετοχής σε διαγωνισμό του Moonlight Tales) μέχρι τώρα, ξέρω πως ό,τι δικό του βρεθεί στα χέρια μου είναι καλογραμμένο, ευφάνταστο, χιουμοριστικό και ξεχωριστό. Κοινώς, δηλώνω μεγάλη φαν.
Ο Άγιος εκ πρώτης όψεως είναι μία ευχάριστη και αστεία ιστορία, που διαβάζεται μια και έξω (in one sitting, που λέμε και στο χωριό μου). Αυτό πρέπει να είναι αρκετό για τους περισσότερους.
Αν τώρα είστε κουλτουριάρηδες και θέλετε μια πιο ψαγμένη κριτική, θα πω ότι μιλάμε για ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη διαφθορά και την εξαχρείωση στους κόλπους των μεγάλων θρησκευτικών οργανισμών, αλλά και στην καθημερινή ζωή των απλών πολιτών, εξετάζοντας παράλληλα τις λεπτές συνυφάνσεις, που συνθέτουν τις ανθρώπινες σχέσεις και το πώς αυτές εξελίσσονται, αλλοιώνονται και σπάνε υπό δριμεία πίεση, απόρροια ψεμάτων και μηχανορραφιών.
Αλλά είναι και αστείο.
Γενικά το προτείνω ανεπιφύλακτα, όμως, αν ακόμα και τώρα δεν πειστήκατε, μπορείτε να διαβάσετε το διήγημά του με τίτλο Δίκαιη Αμοιβή, στην πρώτη συλλογή διηγημάτων τρόμου του Moonlight Tales, Once Upon A Horror Time, πατώντας εδώ.
Τρέξτε, δε θα το μετανιώσετε.
Αυτό ήταν. Δεν ξέρω πώς να κάνω πιο διθυραμβική την κριτική
μου. Διαβάστε το.
Εύη