έκαναν πέρα μια γενιά, να μεγαλώσουν ξέχασαν, κανείς δεν τα εμπόδισε…“
Ο θρύλος λέει πως κάποτε υπήρξε ένα παιδί, που μόνο του κατάφερε όσα δεν μπόρεσε ποτέ κανείς. Μπήκε σε μέρη μυστικά, που ύστερα σφράγισαν ξανά. Έδωσε μάχες που γίναν έπη και έτσι σκόρπισαν σαν γνώση στις επόμενες γενιές. Ταξίδεψε απ’ τη σπορά ως την καρποφορία της ψυχής, για να βρει ένα πράγμα μόνο: Την αλήθεια.
Όλα τα ωραία όμως έχουν και ένα τέλος. Ο μυστικός κόσμος δεν είναι αυτό που όλα δείχνουν. Δεν είναι μέρος για παιδιά, είτε μεγάλα, είτε μικρά. Γιατί πολύ απλά από κει, κανείς δεν μπόρεσε να βγει και ό,τι ανοίξεις, όλο και κάτι θα σε βρει…
Ο Μυστικός Κόσµος και ο Γνωστικός Βάτραχος είναι ένα από τα λίγα βιβλία που με δυσκόλεψαν τόσο στην παρουσίασή τους, και αυτό γιατί δεν έχει πλοκή με την αυστηρή έννοια του όρου. Τρία παιδιά ξεκινούν ένα ταξίδι μέσα στο δάσος, παίρνοντας μια «λάθος» στροφή. Όσο προχωρούν, γνωρίζουν νέους χαρακτήρες, ακούνε μαγικές ιστορίες που μοιάζουν περισσότερο με γρίφους παρά με θρύλους, και μπλέκονται σε περιπέτειες. Σε αυτό το ταξίδι, κάποιοι χαρακτήρες εξελίσσονται ενώ άλλοι μένουν στάσιμοι.
Αν το βιβλίο ήταν μόνο αυτό, θα το χαρακτήριζα παιδικό. Κλασική ιστορία με ένα δίδαγμα στο τέλος. Μόνο που δεν είναι έτσι. Καμία σχέση, μάλιστα! Το βιβλίο παίρνει μια σκοτεινή στροφή, το δίδαγμα, αν υπάρχει, δεν είναι διόλου εμφανές, και παρά την ποιητική γλώσσα που θυμίζει στιχάκια και ποίηση, δεν είναι ένα ανάγνωσμα για τους μικρούς μας φίλους. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Το τέλος του βιβλίου απάντησε και ταυτόχρονα δεν απάντησε τα ερωτήματά μου, αφού κατέληξα στο ίδιο σημείο, αλλά με γνώση των ενδιάμεσων σημείων, αν αυτό βγάζει νόημα. Δε θεωρώ ότι είμαι η κατάλληλη να κρίνω τις προθέσεις οποιουδήποτε συγγραφέα, αλλά θεωρώ πως το συγκεκριμένο βιβλίο φλερτάρει επίτηδες με το νόημα και την απουσία αυτού, με το λογικό και το παράλογο.
Έλενα Παπαδοπούλου