Τι θα μπορούσε άραγε να συμβεί, αν οι άνθρωποι σταματούσαν να μιλούν και επικοινωνούσαν μόνο μέσα από τις οθόνες τους;
Η προδιαγεγραμμένη και ήσυχη ζωή της Άμπερ διαταράσσεται από την
εμφάνιση ενός παράξενου άντρα. Το πρώτο κομμάτι του ντόμινο πέφτει και
παρασύρει στον διάβα του όλα όσα θεωρούσε δεδομένα: πρόσωπα, αλήθειες,
σχέσεις. Ως τότε, παρά την έμφυτη περιέργειά της, κατάφερνε να
συμμορφώνεται με όσα προστάζει η κοινωνία της: να μην παίρνει τα μάτια
από την οθόνη του κινητού της, να μη μιλά, αλλά να εκφράζει μόνο γραπτά
όσα θέλει να πει και, πάνω από όλα, να φροντίζει την εικόνα της στο
σύστημα Άργος, ώστε να αποκτά όλο και περισσότερους ακολούθους. Μια
απόπειρα εναντίον της ζωής της ξυπνά μέσα της τον φόβο, αλλά και ένα
κομμάτι της που δεν γνώριζε πως υπήρχε. Η Άμπερ αμφισβητεί πλέον το
Άργος, που την καθοδηγεί από τη στιγμή της γέννησής της, και τα γεγονότα
που της παρουσιάζονται ως αλήθειες. Ρίσκα, δολοπλοκίες και κρυμμένα
μυστικά… Η Άμπερ θα κληθεί να αντιμετωπίσει καταστάσεις που δεν είχε
ποτέ φανταστεί, αλλά και να γνωρίσει έναν κόσμο διαφορετικό, που όλο
αυτόν τον καιρό βρισκόταν κρυμμένος ένα μόνο βλέμμα μακριά από την οθόνη
της.
Είναι δυνατό να σπάσει, όμως, η κυριαρχία της σιωπής;
Πριν αρχίσω τη σημερινή κριτική, κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ λιγάκι στο είδος του συγκεκριμένου βιβλίου (δυστοπία) το οποίο θεωρώ πως είναι αρκετά παρεξηγημένο στο ελληνικό αλλά και μη κοινό. Δυστοπία είναι μια ανεπιθύμητη ή και τρομακτική κοινωνία που συχνά διαδραματίζεται στο μέλλον και χαρακτηρίζεται από απάνθρωπες συνθήκες, απολυταρχικά καθεστώτα, περιβαλλοντική καταστροφή κ.α.. Οι δυστοπικές κοινωνίες συχνά χρησιμοποιούνται για να τραβήξουν την προσοχή στα προβλήματα του πραγματικού κόσμου, τα οποία θα μπορούσαν ενδεχομένως να εξελιχθούν και να φτάσουν στα άκρα. Συνεπώς, η δυστοπία είναι ένα είδος που κινείται στα όρια των κοινωνικών και φανταστικών μυθιστορημάτων, κάτι που σημαίνει ότι αναγνώστες και των δύο ειδών θα απολαύσουν ένα τέτοιο ανάγνωσμα.
Βρισκόμαστε στο μέλλον. Ο κόσμος είναι χωρισμένος σε τομείς, κάθε ένας από τους οποίους περιλαμβάνει κομμάτια των παλιών χωρών. Παρά τις όποιες διαφορές, έχουν ένα κοινό: η φυσική ανθρώπινη επαφή απαγορεύεται. Οι άνθρωποι δεν επιτρέπεται να ξεκολλούν τα μάτια από την οθόνη του κινητού, για να κοιτάξουν τους γύρω τους. Απαγορεύεται να μιλούν. Μπορούν μόνο να πληκτρολογούν. Το Άργος (σύστημα) είναι υπεύθυνο για τους πολίτες, που πρέπει να το ακολουθούν πιστά, διότι αυτό ξέρει τι είναι καλύτερο για τους ίδιους. Όποιος αδυνατεί να ακολουθήσει αυτούς τους κανόνες, συλλαμβάνεται και πηγαίνει σε κέντρο αποκατάστασης.
Σε αυτήν την κοινωνία, η Άμπερ προσπαθεί να καταπιέσει την έμφυτη περιέργειά της για τον πραγματικό κόσμο και να διατηρήσει τη θέση και τη δημοφιλία της, μέχρι που μια απόπειρα δολοφονίας ανατρέπει τα πάντα. Η Άμπερ αρχίζει σταδιακά να έρχεται σε επαφή με κομμάτια του κόσμου της, που δεν ήξερε ότι υπήρχαν. Όσο περισσότερα μαθαίνει, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να γυρίσει στην πρότερη κατάστασή της, τόσο περισσότερο κινδυνεύει. Ένα βιβλίο γεμάτο δράση, μυστήριο, συνωμοσίες, έρωτα και φυσικά κριτική για την τωρινή κατάσταση της ίδιας μας της κοινωνίας.
Όπως καταλάβατε, έχω πολλά να πω, οπότε bear with me!
Αρχικά, θα ήθελα να αναφερθώ στο μέγεθος του βιβλίου, που ομολογουμένως είναι μεγάλο. Όμως, (εκτός του ότι έχει πιο χοντρό χαρτί) η γλώσσα, το ύφος και η δράση το κάνουν ευκολοδιάβαστο και γρήγορο. Το διάβασα σε 3 απογεύματα, αφού πραγματικά δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Μη δεις, λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, το βιβλίο και τρομάξεις. Είναι μικρότερο από όσο φαίνεται και πολύ ξεκούραστο χάρη στη γραφή.
Η Κυριαρχία της Σιωπής είναι ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, που κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα -και ακόμα περισσότερο, αφού μας άφησε σε κρίσιμο σημείο- και προβληματίζει τον αναγνώστη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πραγματικά ανατρίχιασα με τις καταστάσεις που περιγράφονταν, οι οποίες δεν απέχουν τόσο όσο περίμενα από ό,τι ζούμε σήμερα.
Απόλαυσα ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι χαρακτήρες είχαν χώρο και χρόνο να εξελιχθούν αισθητά μέσα στο βιβλίο. Η τριτοπρόσωπη αφήγηση μου επέτρεψε να βλέπω ταυτόχρονα διάφορες οπτικές και γεγονότα, ώστε να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου. Οι χαρακτήρες, τρισδιάστατοι και μοναδικοί, με έκαναν να ταυτιστώ μαζί τους αλλά και να αγχωθώ για τη μοίρα τους. Ομολογώ ότι αγάπησα λίγο παραπάνω τον Μαξ (τι να κάνω, ρε παιδιά. Είναι ερωτεύσιμος).
Συνολικά, η Κυριαρχία της Σιωπής είναι ένα μυθιστόρημα που προτείνω ανεπιφύλακτα σε λάτρεις του είδους και μη, αφού οι έντονες κοινωνικές προεκτάσεις του, η δράση και οι σχέσεις των χαρακτήρων συνθέτουν ένα πολύπλευρο βιβλίο που θα σας ικανοποιήσει.
Έλενα Παπαδοπούλου