Το Στόκτον ήταν σχεδόν όπως το θυμόταν η Έμιλι, όσο μπορούσε να θυμηθεί δηλαδή.
Είχε έρθει εδώ με τους γονείς της όταν ήταν δύο ετών και μετακόμισαν στο Μπέικερσφιλντ όταν ήταν τεσσάρων.
«Γιατί φύγατε από εδώ;» ρώτησε ο Μέισον.
Τα παιδιά είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες για να ψάξουν.
Η Έμιλι με τον Μάικλ και τον Μέισον και ο Σάιμον με τον Σαμ.
«Χμ… για να σκεφτώ» είπε η Έμιλι. «Εγκληματικότητα, εγκληματικότητα, εγκληματικότητα και πρόταση για δουλειά στον πατέρα μου με πολλά λεφτά στην πόλη όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ερωτεύτηκε. Αυτά σου φτάνουν;»
Ο Μέισον κοίταξε μπερδεμένος έξω από το παράθυρο. «Μα δεν μου φαίνεται για πόλη με εγκληματικότητα».
Η Έμιλι κοίταξε την ώρα στο κινητό της. «Βρισκόμαστε στο κέντρο του Στόκτον. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος».
«Λοιπόν,πού πάμε πρώτα;» ρώτησε ο Μάικλ.
«Χμ… λύκειο Στόκτον» απάντησε η Έμιλι τσεκάροντας την λίστα στο κινητό της.
Στο Στόκτον υπήρχαν συνολικά 6 σχολικά συγκροτήματα και έτσι η κάθε ομάδα είχε αναλάβει από τρία.
***
Έφτασαν έξω από το Λύκειο του Στόκτον και πάρκαραν κοντά στην πύλη.
«Το καλό που σου θέλω να βρούμε το αυτοκίνητο όπως το αφήνουμε» είπε ο Μάικλ ανήσυχος.
«Μην αγχώνεσαι. Σε αντίθεση με τα περίχωρα του Στόκτον εδώ είμαστε λίγο πιο ασφαλείς» τον διαβεβαίωσε η Έμιλι.
«Που θα πάμε;» ρώτησε ο Μέισον.
«Για αρχή στο γραφείο του διευθυντή» αποκρίθηκε η Έμιλι.
Το σχολείο ήταν έρημο. Η Έμιλι, ο Μάικλ και ο Μέισον διέσχισαν τον κεντρικό διάδρομο και έφτασαν στο γραφείο που έψαχναν.
Η Έμιλι χτύπησε την πόρτα περιμένοντας για κάποια απάντηση.
«Περάστε μέσα» είπε μια φωνή μηχανικά.
Η Έμιλι άνοιξε την πόρτα και εισήλθε στο χώρο του γραφείου. «Γεια σας».
«Γεια σου νεαρή μου. Τι μπορώ να κάνω για εσένα;» ρώτησε εύθυμα ένας κύριος γύρω στα πενήντα.
Η Έμιλι προχώρησε, πλησιάζοντας την έδρα του διευθυντή και ο Μάικλ με τον Μέισον την ακολούθησαν. «Εγώ και οι φίλοι μου θέλαμε να σας κάνουμε μερικές ερωτήσεις».
«Παρακαλώ καθίστε» είπε εκείνος γεμάτος χαρά, ελπίζοντας πως τα τρία παιδιά είχαν έρθει για μεταγραφή.
Η Έμιλι τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε μπροστά από το γραφείο.
«Θα θέλατε κάτι να πιείτε;» τους ρώτησε.
«Όχι, όχι είμαστε εντάξει» απάντησε ο Μάικλ.
«Λοιπόν; Τι θα θέλατε να με ρωτήσετε;» είπε με έντονο ενδιαφέρον ο άνδρας πίσω από το γραφείο.
«Θα θέλαμε να μάθουμε αν υπήρξε μαθητής σας εδώ κάποιος Γκρεγκ Κρέιν;» ρώτησε ο Μέισον.
«Γκρεγκ Κρέιν;» έκανε σκεπτικός ο διευθυντής.
«Ή Γκρεγκ Τζέικοπσον;» πρόσθεσε η Έμιλι.
«Τζέικοπσον; Ο γιος της Άννα… ναι!» αναφώνησε. «Ο Γκρεγκ δεν φοίτησε στο Λύκειο μας. Η Άννα όμως ναι, εξαιρετική μαθήτρια».
Τα τρία παιδιά κοιταχτήκαν μεταξύ τους φανερά προβληματισμένα.
«Ξέρετε που μένει τώρα η Άννα;» ρώτησε ο Μάικλ.
«Ώστε… δεν ξέρετε; Η Άννα πέθανε πριν εννιά χρόνια» απάντησε εκείνος.
Η Έμιλι κατέβασε στο κεφάλι της απογοητευμένη. «Μάλιστα». Σηκώθηκε από την καρέκλα και πήγε προς την πόρτα. «Ευχαριστούμε για τον χρόνο σας. Καλή σας μέρα».
Ο Μάικλ και ο Μέισον δεν άργησαν να την ακολουθήσουν.
«Αδιέξοδο» είπε ο Μέισον απογοητευμένος.
«Πώς γίνεται η Άννα να φοιτούσε εδώ και όχι ο Γκρεγκ ;» αναρωτήθηκε ο Μάικλ.
«Ελπίζω να έχουμε καλύτερη τύχη στα επόμενα λύκεια» είπε η Έμιλι βγαίνοντας στο πάρκινγκ.
Το κινητό του Μάικλ άρχισε να χτυπά. Ήταν ο Σαμ.
«Βρήκατε τίποτα;» ρώτησε μόλις το σήκωσε.
«Ναι» απάντησε ο Σαμ. «Ο Γκρεγκ φοιτούσε στο Λύκειο Γούντορ πριν εννιά χρόνια. Είχε πάρει τέσσερις αποβολές μέσα σε ένα χρόνο, αλλά δεν έχασε καμία χρονιά. Μετά τον θάνατο της μητέρας του ζούσε μόνος του στο πατρικό τους αφού είχε ήδη συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του. Και έχουμε και την διεύθυνση. Τι θα κάνουμε;»
«Πού είναι το σπίτι;» ρώτησε η Έμιλι.
«Στην περιοχή Πέιπερταουν» απάντησε ο Σάιμον.
«Δε θα πάμε. Τουλάχιστον όχι σήμερα. Είναι κακόφημη περιοχή. Αν εμφανιστούμε με αυτά τα αυτοκίνητα θα πρέπει να επιστρέψουμε στο Μπέικερσφιλντ με τα πόδια» απάντησε η Έμιλι.
«Κρατήστε τη διεύθυνση. Σίγουρα θα χρειαστεί να επιστρέψουμε» απάντησε ο Μάικλ.
«ΟΚ» είπε ο Σαμ κλείνοντας.
«Δηλαδή φεύγουμε;» ρώτησε ο Μέισον.
«Ναι. Δε νομίζω πως υπάρχει κάτι άλλο για να βρούμε εδώ» απάντησε ο Μάικλ.
Rene Rafael