Όταν με συναντήσεις, μη με πλησιάσεις. Φύγε μακριά. Τρέξε για να σώσεις το μυαλό σου, τη ζωή σου την ίδια. Την αγγελική ψυχή σου. Είμαι ο νάρκισσος!
Ο κυριότερος λόγος που δεν μπορώ να γράψω κοινωνικά μυθιστορήματα, αλλά και δυσκολεύομαι να τα διαβάσω, είναι γιατί έχουν μέσα τους μεγάλη δόση της πραγματικότητας που ζούσαμε/ζούμε/θα ζούμε. Και αυτό με κάνει να χάνω την ελπίδα μου στην ανθρωπότητα και να νιώθω μια ματαιότητα για τα πάντα. Όμως αυτό δεν είναι σωστό. Γιατί ευτυχώς που υπάρχουν και τέτοια έργα, για να ξυπνάμε λίγο και να βλέπουμε πιο καθαρά τις άσχημες καταστάσεις και ίσως να βγαίνουμε από αυτές.
Όταν ξεκίνησα να επιμελούμαι το βιβλίο της Φωτεινής Σκανδαλή δεν ήξερα τι με περίμενε. Αρχικά είχα δει ότι θα ήταν ένα χορταστικό βιβλιοτουβλάκι και η ιστορία ξεκινούσε ωραία και στρωτά, μιλώντας για δύο οικογένειες από πιο παλιά χρόνια, με τα προβλήματα που υπήρχαν στην τότε καθημερινότητα, με τη φτώχεια, τα κολλήματα της συγκεκριμένης γενιάς, τους πολέμους…
Ω, μα δεν ήξερα τι με περίμενε.
Το κακό με το να επιμελείσαι ένα βιβλίο είναι ότι πρέπει να μένεις συγκεντρωμένος στις λέξεις ταυτόχρονα με το περιεχόμενό τους. Και αυτό δεν είναι εύκολο να το κάνεις όταν νιώθεις ένα κάρο συναισθήματα. Ομολογώ πως στο συγκεκριμένο βιβλίο έκλαψα –ναι, έκλεισα το word και έκλαιγα–, ενώ για λίγο σταμάτησα να διορθώνω και πήγα παρακάτω στην ιστορία. Επίσης νευρίασα, και νευρίασα ΠΟΛΥ! Ο Βύρωνας, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, είναι το πιο μισητό πλάσμα που έχω συναντήσει (και ευτυχώς που τον συνάντησα στο χαρτί μόνο).
Και μετά, έρχεται η συγγραφέας και μου λέει ότι το βιβλίο είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και ότι ο Βύρωνας υπάρχει στην πραγματικότητα! Φαντάζεστε το σοκ μου! (Βύρωνα, βρες τρύπα να κρυφτείς, ε!)
Στα ενδότερα, το βιβλίο πραγματεύεται τη ναρκισσιστική διαταραχή και το πώς ένας νάρκισσος μπορεί να καταστρέψει τους ανθρώπους που τον περιτριγυρίζουν. Η συγγραφέας έχει κάνει τρομερή δουλειά στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα ενός νάρκισσου, στις πράξεις του, σε αυτά που λέει, σε αυτά που σε κάνει να πιστεύεις, που εύκολα θα το χαρακτήριζα και ως έναν οδηγό αναγνώρισης αυτών των χαρακτηριστικών στην κανονική ζωή.
Η ναρκισσιστική διαταραχή δεν είναι κάτι εύκολο να αντιληφθείς, κυρίως γιατί καλύπτεται με λόγια και πράξεις που θυμίζουν αγάπη. Αλλά δεν είναι έτσι. Και η συγγραφέας φαίνεται πως το έχει βιώσει και η ίδια και το αναδεικνύει με εξαιρετικό τρόπο.
Η γραφή είναι γενικότερα συναισθηματική, οι χαρακτήρες ιδιαίτεροι και με διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Τα πρότυπα είναι ολόσωστα και η πλοκή γεμάτη.
Συμπερασματικά, θεωρώ πως βιβλία σαν τη «Μελωδία της Οργής» πρέπει να διαβάζονται γιατί εξυπηρετούν έναν από τους πιο σωστούς λόγους ύπαρξης της λογοτεχνίας: να περνάνε μηνύματα με πιο ενδιαφέροντα τρόπο από την επιστήμη. Χαίρομαι πολύ που συνεργάστηκα με τη Φωτεινή, την οποία εκτιμώ πολύ ως άνθρωπο, και που βάφτισα το έργο της!
Αγγελίνα Παπαδημητρίου