«Η ζωή του γιου μου καταστράφηκε για πάντα. Ποτέ δεν θα μάθω τους πραγματικούς λόγους που τον ώθησαν να κάνει όλα αυτά τα φρικτά πράγματα. Δεν αναζητώ τις ευθύνες, αν κάποιος φταίει, είμαστε εμείς και μόνο εμείς. Έχουμε μάθει μόνο να φωνάζουμε και να απαιτούμε. Δεν μάθαμε ποτέ να ακούμε, ούτε καν να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τα παιδιά μας. Μόνοι μας τα σπρώχνουμε μακριά μας. Δεν μιλήσαμε ποτέ για το δικό τους δίκιο που στα μάτια μας φαντάζει τόσο άδικο. Ποια είναι τα κριτήρια που διαχωρίζουν το σωστό μας από το λάθος τους; Είμαστε απόλυτοι, υπεύθυνοι οι ίδιοι για τον δρόμο που χαράζουνε. Και αν οι δρόμοι μας δεν διασταυρώνονται, υπεύθυνοι για αυτό είναι οι πράξεις μας. Δεν τολμάμε να τους κοιτάξουμε στα μάτια γιατί τα μάτια είναι ο καθρέφτης και φοβόμαστε για το τι θα αντικρίσουμε μέσα μας. Δεν είμαστε ούτε αδύναμοι, ούτε αδιάφοροι. Δειλοί είμαστε. Τα παιδιά μας δεν θέλουν λόγια, πράξεις θέλουν. Να αποδείξουμε ότι είμαστε εδώ για να τους δώσουμε ουσιαστική βοήθεια. Στέκονται δίπλα μας, απέναντί μας να μας χωρίζουν έτη φωτός. Αρνούμαστε κατηγορηματικά να το δεχτούμε.
Ηλίας Στεργίου