Το βράδυ που με σκεπάζουν τα άστρα,
Στο κρύο του αφιλόξενου χειμώνα,
Με ζεσταίνει να σε κάνω εικόνα,
Σαν χθες το χέρι σου άγγιξα,
Πάνω στα χείλη σου άνθισα,
«Περίμενε», μου φώναξες κρυφά,
Να σε φιλήσω στη ζέστη του νοτιά,
Σε θυμάμαι στο φως του φεγγαριού,
Στο λαμπρό γαλάζιο του ουρανού,
Μεσ’ τη βροχή που γεννάει ζωή,
Στο κελάηδισμα που γύρω αντηχεί,
Σαν χθες σε αγκάλιαζα στην αμμουδιά,
Διστακτικά ανταλλάξαμε φιλιά,
Με ένα χαμόγελο μέσα μου χαράχτηκες,
Σαν όνειρο που ποτέ δεν είδα φάνηκες,
Σε θυμάμαι όταν αγωνιώ τη νύχτα,
Όταν μπλέκω στης μοναξιάς τα δίχτυα,
Όταν γελάω, κρύβοντας τον πόνο,
Όταν από την τρέλα τον εαυτό μου σώζω,
Σαν χθες στα μάτια σου βυθίστηκα,
Μεσ’ τη δίνη τους πλανήθηκα,
Στην καρδιά μου έδωσαν φωνή,
Να μάθει πώς είναι τον έρωτα να ζει,
Σε θυμάμαι όταν από το παράθυρο κοιτώ,
Όταν με το βλέμμα μου δέντρα προσπερνώ,
Νομίζω πως σε εσένα ταξιδεύω,
Πως το χαμόγελό σου ξανά προσμένω,
Σαν χθες λησμόνησα ότι υπήρξα,
Σαν φοίνικας από τις στάχτες μου γεννήθηκα,
«Θα με θυμάσαι;» με δάκρυα με ρώτησες,
Μέσα στα χέρια μου ένιωσες πως σώθηκες,
Σε θυμάμαι κάθε μέρα που περνά,
Κάθε στιγμή που είσαι μακριά,
Σε θυμάμαι σε κάθε άκουσμα,
Σε κάθε βλέμμα, αναπνοή και άγγιγμα.
Σε θυμάμαι