Στον κόσμο δεν υπάρχει μελωδία,δεν υπάρχει λέξη με την οποία δύναμαι να περιγράψω την αίσθηση του κορμιού σου καθώς ακουμπάει πάνω στο δικό μου.
Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω
ισχνές παρομοιώσεις, απομιμήσεις των συναισθημάτων που με κατακλύζουν
καθώς τα χέρια σου και συνάμα τα κύματα με τυλίγουν και με κρατούν εκεί.
Γειωμένη.
Κάθε βράδυ αφήνω το σώμα μου να κείτεται στο ξέστρωτο, μοναχικό μου κρεβάτι.
Πέρα
από τα όρια αυτού του σύμπαντος φτάνω, βυθίζομαι στα ανεξέλεγκτα
βαθυγάλανα νερά των σκέψεων μου... Δεν υπάρχω πια σε αυτόν τον κόσμο...
Ραφαηλία Μπούσουλα