Παρουσίαση Βιβλίου - Οι Μακάριοι

Σεπτέμβριος του 1992.

Ο Αλέξανδρος είναι ένας νεαρός δάσκαλος και η καινούργια σχολική χρονιά τον βρίσκει με μετάθεση σε ένα άγνωστο, απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου. Από την πρώτη στιγμή που πατάει το πόδι του στη Μακάρια αντιλαμβάνεται ότι οι λιγοστοί κάτοικοι είναι επιφυλακτικοί και καχύποπτοι απέναντί του. Και καθώς οι μέρες περνούν, ο Αλέξανδρος συνειδητοποιεί ότι πίσω από τις φαινομενικά ήσυχες ζωές τους οι ντόπιοι κρύβουν πολλά και επικίνδυνα μυστικά.

Η περιέργειά του θα τον οδηγήσει στην αναζήτηση της αλήθειας και όταν τα θαμμένα στα βάθη του χρόνου σκοτεινά μυστικά της Μακάριας αρχίσουν να αποκαλύπτονται, όχι μονάχα θα κλονίσουν όλα τα πιστεύω του, αλλά και θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή του.

Οι Μακάριοι είναι μια συναρπαστική μεταφυσική ιστορία, ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα τρόμου, όπου το πιο σκοτεινό κακό έρχεται από το παρελθόν για να μας θυμίσει ότι οι αρχαίοι θεοί βρίσκονταν πάντα ανάμεσά μας...

 Ο Αλέξανδρος, ένας εκπαιδευτικός από τη Θεσσαλονίκη, παίρνει μετάθεση σε ένα μονοθέσιο σχολείο στο σύμπλεγμα των Μακάριων νήσων, τρία νησιά τόσο απομονωμένα που ούτε γνώριζε την ύπαρξή τους. Γίνεται φανερό με το που φτάνει στο νησί πως το κλίμα είναι εχθρικό και οι κάτοικοι καχύποπτοι απέναντι στους ξένους. Μέχρι εκεί, το βιβλίο θα μπορούσε άνετα να είναι κοινωνικό. Ωστόσο, τα πράγματα μπλέκονται όταν ο Αλέξανδρος συνειδητοποιεί ότι η εχθρικότητα κρύβει μυστικά. Μεταφυσικά φαινόμενα συμβαίνουν και ο Αλέξανδρος αρχίζει να σκαλίζει τα μυστικά του νησιού αγνοώντας τους κινδύνους. Παρελθόν και παρόν μπλέκονται σε ένα μεταφυσικό μυθιστόρημα τρόμου/μυστηρίου που συνδυάζει την ελληνική κοινωνία του ‘90 με τη μυθολογία.

Η γραφή του Μάριου Δημητριάδη είναι άνετη και ξεκούραστη σε όλο το βιβλίο. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που περιγράφει την ατμόσφαιρα του νησιού. Η περιγραφή ήταν τόσο όσο, έτσι δεν κουράστηκα καθόλου. Μου άρεσε επίσης το τουίστ με την ελληνική μυθολογία, παρ’ ότι ίσως μερικά στοιχεία δόθηκαν απλόχερα αρκετά γρήγορα. Οι χαρακτήρες μού άρεσαν σε μεγάλο βαθμό. Ήταν πειστικοί και συνεπείς στον ρόλο τους και, παρόλο που δε συμπάθησα τους περισσότερους, ακολουθούσα πολύ ευχάριστα την ιστορία από όποια οπτική και αν δινόταν. Το μόνο μου παράπονο είναι θα έλεγα το ρομαντικό στοιχείο, το οποίο θεωρώ πως δόθηκε πολύ περιληπτικά για χάρη της πλοκής, με αποτέλεσμα να χάσει αληθοφάνεια.

Συνολικά, το θεωρώ ένα αξιόλογο μυθιστόρημα που παντρεύει τρόμο, μυστήριο και φαντασία, που διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα.