Με τον Δημήτρη γνωριστήκαμε εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω του κυριολεκτικά. Ήμουν φορτωμένη με σακούλες και δε πρόσεξα καν τη λακκούβα μπροστά μου, στην άκρη του πεζοδρομίου, και σκόνταψα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα δύο χέρια να με κρατάνε, σαν να με αγκαλιάζουν… Γύρισα και τι είδα; Τι άντρας ήταν αυτός μπροστά μου; Υπέροχο χαμόγελο, πυκνό ξανθό μαλλί, μούσι και τα μάτια του...αχ, τι βλέμμα!
«Καλέ, τι κούκλος είναι αυτός; Συγκεντρώσου, μη ρεζιλευτείς εντελώς» είπα στον εαυτό μου.
«Είστε καλά;» με ρώτησε. Πληθυντικός; Αχ Θεέ μου, τόσο μεγάλη έδειχνα ή τόσο χάλια ήμουν;
«Αχ ναι, καλά είμαι, ευχαριστώ για τη βοήθεια».
«Να μιλήσω στον ενικό;»
«Εννοείται».
«Φαίνεσαι καλά; Αλλά θα ήθελα να βεβαιωθώ καλύτερα. Να κεράσω καφέ;»
«Να κεράσεις, παλικάρι μου».
«Χαίρω πολύ, Δημήτρης».
«Χάρηκα για τη γνωριμία, Νατάσα».
Καθίσαμε λοιπόν στο μικρό καφενείο της γειτονιάς, παραγγείλαμε το καφεδάκι μας κι έμαθα πληροφορίες.
Ετών σαράντα, φρεσκοχωρισμένος, χωρίς παιδιά, αντιπρόσωπος σε εταιρεία τροφίμων.
«Εύχομαι να μη χρειαστεί να ξανασκοντάψεις για να βρεθούμε πάλι» μου είπε μόλις έφτασαν τα καφεδάκια.
«Κι εγώ το ίδιο» απάντησα. Φυσικά ήθελε να μάθει και για μένα. «Εγώ ετών... πενήντα, σε διάσταση με τον σύζυγο, ετοιμαζόμαστε για το διαζύγιο. Παιδιά δύο, δεκαπέντε και είκοσι χρονών» είπα, και κάπου εδώ σκέφτηκα πως ο Δημήτρης ίσως να μην ήθελε επόμενη συνάντηση.
«Είσαι ωραία γυναίκα, Νατάσα! Θέλω πολύ να κανονίσουμε ένα κανονικό ραντεβού, όταν είσαι έτοιμη» μου είπε ωστόσο αυτός ο γοητευτικός άντρας και συνέχισε: «Ας μιλάμε στο messenger, κι αυτό είναι το τηλέφωνό μου».
Για τον επόμενο μήνα μιλούσαμε καθημερινά ανταλλάσσοντας μηνύματα και φωτογραφίες. Κάθε πρωί που ξυπνούσα, είχε ήδη φροντίσει να βρίσκω ένα γλυκό και τρυφερό μήνυμα καλημέρας! Η αλήθεια είναι πως στην αρχή δυσκολεύτηκα να πιστέψω όλα όσα μου έγραφε. Το κατάλαβε κι ένα πρωί μου τηλεφώνησε, αντί να μου στείλει μήνυμα.
«Καλημέρα, μωρό μου! Σε σκέφτομαι συνέχεια, αλλά έγινες διστακτική. Άλλαξες γνώμη μήπως;»
«Δεν άλλαξα γνώμη, Δημήτρη μου, απλά δεν έχω συνηθίσει σε τόσο όμορφα λόγια και τα έχασα λίγο».
«Νατάσα, κούκλα μου, απ’ τη στιγμή που σε είδα κόλλησα μαζί σου, δε σε βγάζω απ’ το μυαλό μου, είμαι ερωτευμένος μαζί σου! Σ’ το λέω ξεκάθαρα! Το διαζύγιο σου προχωράει;»
«Ναι, παλικάρι μου, προχωράει! Δε μένουμε πια μαζί, είμαι μόνο με τα παιδιά μου».
«Λοιπόν, κούκλα μου γλυκιά, θα βγούμε το ραντεβού μας επιτέλους; Μπορείς αύριο;»
«Ναι. μάτια μου, θα βγούμε αύριο» απάντησα χωρίς πια να το σκεφτώ, ο ενθουσιασμός του ήταν τόσο έντονος που άρχισα να γελάω αυθόρμητα απ’ τη χαρά μου!
Έτσι φτάσαμε στη στιγμή του πρώτου μας κανονικού ραντεβού. Θα ερχόταν να με πάρει απ’ την είσοδο του σπιτιού μου. Φόρεσα ένα γαλάζιο αέρινο φόρεμα, άφησα τα μακριά μαλλιά μου κάτω και συμπλήρωσα την εμφάνιση μου με διακριτικό μακιγιάζ.
Ο Δημήτρης έφτασε στη ώρα του. Ήταν ένας κούκλος! Είχε βάλει ένα όμορφο μπεζ κουστούμι και ως γνήσιος τζέντλεμαν μού άνοιξε τη πόρτα του αυτοκινήτου για να μπω. Πήγαμε για φαγητό σ ένα εστιατόριο δίπλα στη θάλασσα, και κάναμε ένα υπέροχο δείπνο σε τραπέζι με κεριά.
«Είσαι καταπληκτική γυναίκα, Νατάσα. Είμαι τυχερός που σε γνώρισα» μου είπε για μια ακόμη φορά αργότερα, φεύγοντας από το εστιατόριο, με αγκάλιασε τρυφερά και με φίλησε, ένα τόσο γλυκό φιλί που λαχταρούσα καιρό…
Η βραδιά μας συνεχίστηκε με αμείωτο πάθος και τρυφερότητα. Νωρίς το πρωί ξυπνήσαμε αγκαλιά, πήραμε το πρωινό μας στο μικρό ξενοδοχείο που βρεθήκαμε και με πήγε στο σπίτι μου κι εκείνος στη δουλειά του. Ήμουν πια ευτυχισμένη! Δεν πίστευα πως μετά από τα χρόνια της ρουτίνας και της μοναχικής ζωής μου μέσα σ' έναν άσχημο γάμο, θα μου συνέβαινε αυτό το θαύμα!
Ο Δημήτρης συνέχισε να μου στέλνει μηνύματα, βγαίναμε μαζί, περνούσαμε πολύ όμορφα, ήμασταν ένα ταιριαστό ζευγάρι που δικαιούμασταν ευτυχία και αγάπη στη ζωή μας. Ήταν τόσο καλός με τα παιδιά μου κι εκείνα τον συμπάθησαν γρήγορα, ευτυχώς!
Ένα χρόνο μετά βγήκε και το δικό μου διαζύγιο. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη κι ο Δημήτρης μου πρότεινε να μείνουμε μαζί.
«Κούκλα μου, ήρθε η στιγμή που περιμέναμε! Έχεις κι εσύ το διαζύγιό σου, θέλω να κάνουμε μια νέα αρχή στη κοινή μας ζωή. Να μείνουμε μαζί και να προχωρήσουμε για τα καλύτερα, κορίτσι μου γλυκό! Το θέλεις κι εσύ;»
«Το θέλω πολύ, μάτια μου, μ' αυτό τον τρόπο να ζήσουμε και να συνεχίσουμε την υπέροχη αγάπη μας!» του αποκρίθηκα…
Επιμέλεια: Μαρία Παπαθεοδώρου