Η Φλόρενς Ντέι βγάζει το ψωμί της γράφοντας ρομάντζα για λογαριασμό μιας διάσημης υπερήλικης συγγραφέως ιστοριών αγάπης. Μόνο που δεν πιστεύει πια σε αγάπες κι έρωτες. Μετά τον τελευταίο της χωρισμό, ο ρομαντισμός έχει πλέον πεθάνει γ’ αυτήν. Και δεν είναι μόνο η ερωτική της ζωή νεκρή, αλλά και η καριέρα της που παίρνει επίσης την κάτω βόλτα, καθώς ο νέος επιμελητής της, ο οποίος είναι αδιανόητα ωραίος, δεν της δίνει παράταση για να παραδώσει το νέο βιβλίο.
Τα πράγματα χειροτερεύουν για τη Φλόρενς όταν δέχεται ένα τηλεφώνημα που δε θα ήθελε να είχε δεχτεί ποτέ: πρέπει να επιστρέψει στο πατρικό της για την κηδεία του αγαπημένου της πατέρα. Επί δέκα χρόνια απέφευγε τη μικρή αυτή πόλη, όπου μεγάλωσε, αλλά όπου δεν την κατάλαβαν ποτέ. Παρόλο που της έλειψαν οι ζεστές νύχτες του Νότου και η εκκεντρική της οικογένεια, δεν της κάνει καρδιά να μείνει. Μισεί που όλα εκεί μένουν ίδια και μόνο ο πατέρας της λείπει.
Ώσπου στο κατώφλι του γραφείου τελετών της οικογένειάς της εμφανίζεται το φάντασμα ενός άντρα, αδιανόητα ωραίου, όπως και στη ζωή. Και μπερδεμένο. Δεν ξέρει γιατί βρέθηκε εκεί – μαζί της. Ο ρομαντισμός είναι σίγουρα νεκρός… αλλά το ίδιο ισχύει και για τον νέο της επιμελητή. Όμως οι ανοιχτοί λογαριασμοί που εκείνος έχει αφήσει θα κάνουν τη Φλόρενς να αναθεωρήσει όλα όσα γνωρίζει για τα ρομάντζα.
Όταν ξεκίνησα αυτό το βιβλίο, δεν είχα ιδέα τι με περίμενε. Νόμιζα πως θα ήταν κάπως πιο... fluffy, ένα cute romance ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι (πώς φαίνεται ο άνθρωπος που δεν κοιτάζει οπισθόφυλλα και κριτικές για βιβλία που θέλει να διαβάσει). Που λέτε, καμία σχέση με αυτό που περίμενα.Ήταν ΑΚΟΜΑ καλύτερο! Νομίζω δίκαια έγινε ένα από τα πέντε πιο αγαπημένα μου βιβλία για το 2023.
Η ιστορία ακολουθεί τη Φλόρενς, μια συγγραφέα-φάντασμα για μια μεγάλη συγγραφέα ρομαντικών βιβλίων, η οποία, όπως η πλειονότητα νομίζω των συγγραφέων, έχει αργήσει στην προθεσμία της. Ο νέος της επιμελητής, ο ψηλός, γοητευτικός Μπεν όμως δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Η Φλόρενς έχει μια μέρα να παραδώσει το βιβλίο, αλλά οι λέξεις έχουν κολλήσει. Για πάνω από έναν χρόνο, η Φλόρενς αδυνατεί να γράψει το ευτυχισμένο τέλος που απαιτούν από εκείνη. Όλα πηγαίνουν στραβά και όπως είναι φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις περισσότερες καταστροφές συμβαίνουν. Η Φλόρενς πρέπει να γυρίσει στο σπίτι της για την κηδεία του πολυαγαπημένου της πατέρα, ένα μέρος που απέφευγε μετά τις φήμες. Και το κερασάκι στην τούρτα; Ο επιμελητής της εμφανίζεται μπροστά της ως φάντασμα (Α, ναι, μιλάει σε φαντάσματα). Μιλάμε για καραμπινάτη τρίπατη τούρτα.
Αυτό που μου άρεσε πολύ στο βιβλίο ήταν ο τρόπος που η συγγραφέας χειρίστηκε τον θάνατο. Ναι, μου έσπασε την καρδιά και έκλαιγα ένα ολόκληρο απόγευμα με λυγμούς. Όμως μου άφησε και μια γλυκιά επίγευση, μια αισιόδοξη νότα, πως ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή, πως οι αγαπημένοι μας είναι ακόμη εκεί με κάποιον τρόπο, κρύβονται στους ήχους του ανέμου, στο άγγιγμα αγάπης που δε σβήνεται με τον χρόνο, στις αναμνήσεις μας. Μου άρεσε επίσης το πως η συγγραφέας έδωσε χώρο στη Φλόρενς να αναγνωρίσει λάθη και ελαττώματα, να φτιάξει δεσμούς που είχαν χαλάσει, να πιστέψει ξανά στην αγάπη, όχι την τέλεια, αλλά τη ρεαλιστική, αυτή που σε γεμίζει και σε βοηθά να σταθείς στα πόδια σου ή να χαμογελάσεις έστω αμυδρά στη χειρότερη στιγμή σου.
Με άλλα λόγια, αν αγαπάς ο ρομάντζο ή το μεταφυσικό, αυτό το βιβλίο είναι για σένα.
Συνολικά, "Οι Νεκροί Ρομαντικοί" ήταν ένα υπέροχο βιβλίο, που με έκανε να γελάσω και να κλάψω. Χάθηκα στις σελίδες του και δεν ήθελα πραγματικά να τελειώσει.
Έλενα Παπαδοπούλου