Είσαι σαν τον πρωινό καφέ…
έχω ανάγκη να εισχωρήσεις μέσα μου,
να ξυπνήσεις ναρκωμένες αισθήσεις και πόθους,
να ταξιδέψεις τα κύτταρα μου στη ζωή,
να τα οδηγήσεις σε διαδήλωση επαναστατική,
με πρωτοστάτες τα δυο μου χείλη.
Είσαι σαν τον πρωινό καφέ…
τελάλης με μια φωνή… κραυγή,
σε πίνω αργά για ν' απολαύσω τις οδηγίες χρήσης.
Σ' αφήνω να κάνεις διαδρομές
στα πιο βαθιά μονοπάτια της ύπαρξής μου.
Επιτρέπω στη φωνή σου
να δώσει εντολή κατακραυγής της λήθης,
να διατάξει γενική επιστράτευση… να την επιβάλει.
Μάχη κυριαρχίας και εγώ δημοσιογράφος σε ουδέτερη ζώνη
παλεύω να βγω ζωντανή… να επιβιώσω... να σώσω…
Πόλεμο σημαίας σε μια σύγκρουση καρδιάς
η δική σου ενάντια στη δική μου,
ο Δαβίδ και ο Γολιάθ σε νέους ρόλους.
Είσαι σαν τον πρωινό καφέ…
το πιο σπάνιο και απαραίτητο ναρκωτικό,
η δόση εφόδου πριν απ' την επίθεση,
ο ελεύθερος σκοπευτής της ψυχής μιας τρελής.
Δε θέλω καν να σου δείξω τα διαπιστευτήριά μου
βάζω απλώς το μπρίκι στη φωτιά και περιμένω,
οι σειρήνες χτυπούν μα εγώ… περιμένω…
δικός μου για πάντα σε μια κούπα πρωινό καφέ.