Στον «Συνοδό Κορυφής» (προσοχή στον τόνο) παρακολουθούμε τη ζωή του Αλέκου από πολύ μικρή ηλικία. Το έχω ξαναπεί πως δεν προτιμώ τέτοιου είδους απλωτές πλοκές, αλλά κατανοώ πως η συγγραφέας επικεντρώθηκε στη ζωή του και σε ένα μυθιστόρημα-ψυχογράφημα ενός ανθρώπου όπως ο Αλέκος. Η ιστορία ξεκινά πολύ νωρίς, από τη βρεφική ηλικία, τότε που η γιαγιά του ήθελε να "διώξει" το κακό αίμα ως μέρος κάποιας τοπικής παράδοσης. Βλέπουμε από την αρχή τις δεισιδαιμονίες, τις προλήψεις αλλά και τις προκαταλήψεις της οικογένειας, τις απόψεις για τις γυναίκες και τη θέση τους και γενικά γνωρίζουμε το περιβάλλον στο οποίο ο Αλέκος μεγαλώνει. Στην εφηβική του ηλικία, τον βλέπουμε να δυσκολεύεται στο σχολείο, να κάνει την πρώτη του σχέση, να ονειρεύεται για το μέλλον. Ο Αλέκος ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα παιδιά εξαιτίας της ομορφιάς του. Αυτό τον οδηγεί στην Αθήνα με όνειρο να γίνει γνωστός. Να γίνει αστέρι. Τον βλέπουμε να προσπαθεί να τα καταφέρει με το αντίστοιχο τίμημα κάθε φορά.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα βιβλίο που ρίχνει φως σε πολλές προβληματικές ιδέες και πρακτικές του χώρου και μη στην Ελλάδα του '90. Το βιβλίο είναι θα έλεγα κοινωνικό και θίγει απόψεις και νοοτροπίες παλαιότερων δεκαετιών που όμως αγγίζουν, δυστυχώς, και το σήμερα.