στον Θεό του Έρωτα,
για το χαμένο πέλαγος
της λαγνείας.
Για έναν έρωτα,
εκείνο το βράδυ,
σαν κοφτερή λεπίδα ηδονής.
Βουτηγμένη στην αθάνατη
επιθυμία της έκστασης.
Με ύμνησες, με άγγιξες
σαν μανιασμένος άγγελος
του πάθους.
Ανέπνευσε ζωή το κορμί μου
σαν αντίδοτο στον θάνατο.
Με συνεργό τον πόθο
σε σεντόνια μπλεγμένα.
Μια ταραχή που
με κυρίευσε.
Μια τελετουργία
που με εκλιπαρούσε
Σε αδιέξοδα μονοπάτια
και σκέψεις πρωτόγνωρες...
μια αλλοπαρμένη ακολουθεί
τα αποτυπώματα
για να σεργιανίσει
στα κύτταρα του κορμιού σου.