έτσι ψιθύρισες… πριν χαθείς.
Ένα γέλιο τρελό… ασταμάτητο
μέχρι η ανάσα να κουραστεί
μέχρι το φως να εξαφανιστεί
μέχρι η ζωή να δηλώσει παρούσα
και να πει… ‘Πάμε απ΄την αρχή’
Ένα συνεχές βουητό
που θα κραυγάζει
πως δεν παραιτείσαι
ηττημένος ή νικητής,
που θα ζωγραφίζει στα σύννεφα αγκαλιές,
που θα μυρίζει τον έρωτα στις δακρυσμένες ιτιές.
Το φάρμακο της ψυχής…
ένα παιχνίδι ακουστικής
ένα κλάμα και ένα γέλιο
που κλέψαν τα Δαιμόνια της σιωπής,
το τραγούδι μιας Σειρήνας βουβής,
το ‘Σ΄αγαπώ’ μιας πληγωμένης ύαινας… όταν χαθείς.
Ευχή και κατάρα να μην απαλλαγείς
να γελάς στο χθες… στο σήμερα,
στο αιώνιο για πάντα… και ας κουραστείς.
Το φάρμακο της ψυχής…
Το γέλιο που γεννήθηκε πριν γεννηθείς
Το γέλιο που θ΄ακούγεται και όταν χαθείς
Το γέλιο που αγάπησα… μιας πληγωμένης ψυχής…
©2023 Μαρία Σταυρίδου