Να πάψει η ψυχή μου να ματώνει απ' τα ψεύτικα λόγια που που έσκισαν τα σωθικά.
Ξεγύμνωσα τη ζωή μου για σένα και η εγκατάλειψή σου έσβησε κάθε χαρά.
Ουρλιάζω σιωπηλά μα δεν παζαρεύω τα αισθήματά μου.
Δεν έψαχνα το παράλογο... Να αγαπήσω και να αγαπηθώ μόνο.
Οι ανάσες μου ρουφάνε τώρα τον αέρα της θλίψης, της απογοήτευσης.
Δεν περιμένω πια απάντηση από σένα.Οι στιγμές περνάνε νωχελικά.
Και είναι απλώς ένα ακόμα βράδυ μοναξιάς που έκλαψα... Ένα ξημέρωμα ακόμα που με βρήκε με μάτια βουρκωμένα.
Ένα πικρό αντίο μου χάρισες... και χάθηκε η ομορφιά απ' το κάδρο της ζωής μου. Το βλέμμα μου ταξιδεύει πια στο άπειρο.
Ένας μικρός θάνατος ο χωρισμός. Σαν να έμπηξες στα εύθραυστα υπολείμματα της καρδιάς μου ένα μαχαίρι, μια κοφτερή λεπίδα.
Φλέβες και αρτηρίες μια όμορφη μάζα.
Βουλιάζω, χάνομαι στο χείλος του συναισθηματικού γκρεμού.
Η προδοσία του μεγάλου μου έρωτα βαραίνει όλο μου το είναι.
Ένα ψυχικό ράκος γίνομαι, δεν θέλω να σκέφτομαι πλέον...
δεν έχει νόημα!