κλείνει η αυλαία σε μια παράσταση ζωής τελευταία, οριστική.
Σ' έναν μονόλογο ψυχής.
Απομακρύνομαι από την κούφια λογική σας.
Το ποδοπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας γίνεται η αιτία να αποκαλυφθεί η καταστροφή μιας ζωής.
Η διαίσθησή μου δεν έπεσε έξω.
Σας αποχαιρετώ με μια συνείδηση καθαρή σαν κρύσταλλο διάφανο.
Δε γίνομαι κλωτσοσκούφι κανενός.
Η αυλαία κλείνει... μα κρατώ το τελευταίο χειροκρότημα για μένα.
Καθώς αφήνομαι στην μελωδία της πικραμένης μου καρδιάς.
Σαν ένα παραλήρημα στη μέση του δρόμου.
Τα φυλλοκάρδια μου τρέμουν, αλλά αποχωρώ από τη δυσοσμία της ψευδαίσθησής σας.
Μοναδικό μου βάλσαμο... τα σωθικά μου που παρέμειναν αυθεντικά.
Δε ράβομαι στα μέτρα των άλλων.
Οι λέξεις μου τυλίγονται με τις ξάγρυπνες σκέψεις κι ενώνονται σ' ένα ρίγος του κορμιού, διαπεραστικό.
Κι αν με ρωτήσετε τι έχω κάνει;
Τόλμησα να ονειρευτώ!
Κι
αν το σκοτάδι μου γίνεται πυκνό... ίσως μια μέρα να απελευθερωθεί και να
μεταμορφωθεί σε ένα λευκό πέπλο γύρω απ' την καρδιά μου!