Τα όνειρά μου βρέθηκαν ασφυκτικά κλεισμένα σ' ένα μικρό γυάλινο μπουκάλι.
Τα άνθη που βοήθησα ν' ανθίσουν μεταμορφώθηκαν σε καρφιά που τρύπησαν και ρήμαξαν τη ψυχή μου.
Πρέπει να μάθεις να φυλάγεσαι, καρδιά μου... Μόνο άφησε ένα μικρό πέρασμα, για να φωτίσει ο ήλιος τα σκονισμένα όνειρά σου.
Μην αφήνεις να περιδιαβαίνουν στα σοκάκια της ψυχής σου... οι απατηλοί γητευτές.
Σαν ληγμένες επιταγές ζωής, οι ώρες της απομόνωσης ντύνονται με τα γκρίζα χρώματα της απώλειας.
Μιας απώλειας... των βυθισμένων "Σ' αγαπώ" στο βαθύ πέλαγος.
Η καρδιά τρομαγμένη από ένα μουντό και απόκοσμο παζάρεμα της μοναξιάς.
Κάποιες ετοιμόρροπες ελπίδες μόνο κρατιούνται σαν κλωστές στην αλυσίδα της μνήμης.
Πιάσου, λοιπόν, καρδιά μου, από την άκρη μιας ετοιμόρροπης ελπίδας και ίσως διαλυθεί το μαύρο πέπλο που σε βαραίνει.
Ίσως αυτή η ετοιμόρροπη ελπίδα να καταφέρει να πετάξει τα ακάνθινα στεφάνια που σε ματώνουν.
Ίσως να σου προσφέρει εκείνες τις κόκκινες σταλαγματιές της προσμονής.
Ίσως να διώξει τα ανελέητα φαντάσματα που σε βασανίζουν, τ' άσπλαχνα αποκαΐδια των καημών.
Δε σου ταιριάζει, καρδιά μου, ο εκκωφαντικός ήχος των χειροκροτημάτων μιας απατηλής παράστασης.
Ίσως γιατί... εσύ ξελογιάζεσαι με το άναμμα ενός πύρινου φεγγαριού, αναζητώντας τη δημιουργία ενός καταφύγιου αγάπης.
Τα άνθη που βοήθησα ν' ανθίσουν μεταμορφώθηκαν σε καρφιά που τρύπησαν και ρήμαξαν τη ψυχή μου.
Πρέπει να μάθεις να φυλάγεσαι, καρδιά μου... Μόνο άφησε ένα μικρό πέρασμα, για να φωτίσει ο ήλιος τα σκονισμένα όνειρά σου.
Μην αφήνεις να περιδιαβαίνουν στα σοκάκια της ψυχής σου... οι απατηλοί γητευτές.
Σαν ληγμένες επιταγές ζωής, οι ώρες της απομόνωσης ντύνονται με τα γκρίζα χρώματα της απώλειας.
Μιας απώλειας... των βυθισμένων "Σ' αγαπώ" στο βαθύ πέλαγος.
Η καρδιά τρομαγμένη από ένα μουντό και απόκοσμο παζάρεμα της μοναξιάς.
Κάποιες ετοιμόρροπες ελπίδες μόνο κρατιούνται σαν κλωστές στην αλυσίδα της μνήμης.
Πιάσου, λοιπόν, καρδιά μου, από την άκρη μιας ετοιμόρροπης ελπίδας και ίσως διαλυθεί το μαύρο πέπλο που σε βαραίνει.
Ίσως αυτή η ετοιμόρροπη ελπίδα να καταφέρει να πετάξει τα ακάνθινα στεφάνια που σε ματώνουν.
Ίσως να σου προσφέρει εκείνες τις κόκκινες σταλαγματιές της προσμονής.
Ίσως να διώξει τα ανελέητα φαντάσματα που σε βασανίζουν, τ' άσπλαχνα αποκαΐδια των καημών.
Δε σου ταιριάζει, καρδιά μου, ο εκκωφαντικός ήχος των χειροκροτημάτων μιας απατηλής παράστασης.
Ίσως γιατί... εσύ ξελογιάζεσαι με το άναμμα ενός πύρινου φεγγαριού, αναζητώντας τη δημιουργία ενός καταφύγιου αγάπης.