Από τη στιγμή που δουλεύαμε και οι δυο στο τμήμα νέων εκδόσεων δε μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Εξάλλου ήταν καθήκον μου να καλωσορίσω στον εκδοτικό μας τη νέα μας συγγραφέα, τη γυναίκα που κατάφερε να σε καθηλώσει με το βιβλίο της και… με τα φιλιά της.
Είχαν περάσει μόλις δυο μήνες από τον χωρισμό μας, αν αυτό που τελικά είχαμε μπορείς να το πεις σχέση, ώστε να ορίσεις την αδιαφορία σου χωρισμό. Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε συχνά για φαγητό εξ αιτίας ενός νέου βιβλίου, εσύ είχες αναλάβει την επιμέλεια και εγώ το εξώφυλλο, ήταν μια πρωτότυπη ιστορία αγάπης, που μου άρεσε πολύ και είχα ξετρελαθεί με τις ιδέες που είχα για το εξώφυλλο. Το φαγητό μεταξύ συναδέλφων, έγινε ποτό και φλερτ σχεδόν μέχρι το ξημέρωμα και κάποια στιγμή γίναμε εραστές μ΄ένα πάθος που δεν είχα ξαναβιώσει.
Συνεργάτες το πρωί και μόλις το φως παραδινόταν στο σκοτάδι μ΄άρπαζες στα χέρια σου και βιώναμε τη δική μας ιστορία αγάπης με παθιασμένα φιλιά, μ΄αχόρταγα χάδια, ψίθυρους που πάλευαν να συναγωνιστούν τις εξομολογήσεις της Ιουλιέτας και του Ρωμαίου ή τουλάχιστον έτσι πίστευα εγώ η αφελής ρομαντική.
Ξαφνικά χωρίς καμία απολύτως εξήγηση ένα απόγευμα όλα τελείωσαν, είχα κανονίσει να πάμε για φαγητό και μετά να μείνεις στο σπίτι, όταν σε είδα να φεύγεις βιαστικά λέγοντας με στόμφο πως θα έβγαινες με φίλους. Μ΄ένα ειρωνικό χαμόγελο μου ευχήθηκες καλή συνέχεια και εξαφανίστηκες για να μην εμφανιστείς ποτέ ξανά στο κατώφλι του σπιτιού
και… της αγκαλιάς μου…Δεν τόλμησα να σου ζητήσω εξηγήσεις, η συμπεριφορά σου άλλαξε τόσο που κάθε φορά που επιχειρούσα να σε πλησιάσω αισθανόμουν τόσο ανόητη που έκανα μεταβολή βρίσκοντας καταφύγιο στο μικρό ατελιέ μου. Πριν περάσει μήνας η βόμβα έπεσε από τον διευθυντή νέων εκδόσεων, που ένα πρωί μας ενημέρωσε πως είχες καταφέρει να φέρεις στον εκδοτικό μια από τις πιο διάσημες συγγραφείς μυθιστορημάτων, που όλως τυχαίως ήταν η νέα σου αγαπημένη.
Πάγωσα ολόκληρη, δεν ήξερα τι να κάνω για να μην προδοθώ, κανείς από τον εκδοτικό δεν είχε μάθει πόσο ηλίθια είχα φερθεί και σ΄είχα πιστέψει. Ζήτησα πανικόβλητη άδεια για το υπόλοιπο της ημέρας, για κάποιο πρόβλημα υγείας που αναπάντεχα έμαθα από τη μητέρα μου… για τη μητέρα μου… δεν ξέρω καν πως κατάφερα να βρω τα λόγια και να πείσω την υπεύθυνη. Γεγονός παραμένει πως τα κατάφερα και πήρα τριήμερη άδεια για να συνέλθω. Για να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της αφέλειας μου.
Έκλαψα, έβρισα, έσκισα, κατάστρεψα και μετά φόρεσα το πιο ζεστό μου χαμόγελο και επέστρεψα στο μικρό μου ατελιέ για να συνεχίσω. Ευτυχώς μου είχε απομείνει η δουλειά μου, τα βιβλία, τα παραμύθια, το ‘χάπι’ του πόνου και της απελπισίας μου μέχρι να σταθώ ξανά δυνατή στα πόδια μου και ν΄αντιμετωπίσω το ειρωνικό του βλέμμα.
Τα κατάφερα, δεν ήταν δύσκολο, απέφυγα όλες τις κακοτοπιές και έναν ολόκληρο μήνα τώρα που η αγαπημένη του βρισκόταν στον εκδοτικό δεν τη συνάντησα. Στη μηνιαία συνέλευση όμως των νέων βιβλίων, που αναγκαστικά έπρεπε να παρουσιάσω τη δουλειά μου έπρεπε να εμφανιστώ, άρα να τη δω… να δω τις ματιές τις πονηρές ν΄αγγίζουν τα δυο κορμιά… τα υπονοούμενα… τα χαμόγελα…
Μ΄ενοχλούσε αφάνταστα ακόμη και ως σκέψη πως εκείνη η γυναίκα, η τόσο επιτυχημένη και όμορφη θα στεκόταν πλάι του και θα είχε κάθε δικαίωμα να τον αγγίζει, να τον μυρίζει, να του χαμογελάει… να …
Έσφιξα τα δόντια, έμπηξα να νύχια στο δέρμα και φόρεσα την πιο όμορφη φορεσιά του προσώπου μου. Ήμουν μια πετυχημένη σκιτσογράφος, είχα ήδη δυο εκθέσεις ζωγραφικής στο βιογραφικό μου, δεκάδες επαίνους, δυο βραβεία και μια λατρεία σ΄αυτό που έκανα και δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να μου αφαιρέσει ότι είχα πετύχει μέχρι εκείνην τη στιγμή.
Ούτε καν σ΄εκείνον που για λίγο πίστεψα πως θα μπορούσε να γίνει… ο ένας… ο μοναδικός…
Στη συνέλευση, εμφανίστηκα μπροστά τους με τη σιγουριά μιας πετυχημένης συνεργάτιδας, συστήθηκα, ευχήθηκα τα καλύτερα για το νέο βιβλίο και πολύ ευγενικά αρνήθηκα την πρόταση που μου έκανε ο ‘αγαπητός’ συνάδελφος μου ν΄αναλάβω το εξώφυλλο. Όλοι πάγωσαν για μια στιγμή όταν άκουσαν την άρνηση μου, μα δεν ήμουν διατεθειμένη να ξεπουλήσω την ψυχή μου για κανέναν.
Όταν η συνέλευση τελείωσε προσπάθησε να με πλησιάσει για να με πείσει ν΄αναλάβω το εξώφυλλο.
‘Θα σε παρακαλούσα να σταματήσεις να επιμένεις, είναι τουλάχιστον γελοίο να θέλεις ν΄αναλάβω εγώ το εξώφυλλο του βιβλίου της. Επί ευκαιρίας θα ήθελα να σ΄ενημερώσω πως θα κάνω αίτηση να μεταφερθώ σ΄άλλο τμήμα. Εύχομαι η ζωή να σου χαρίσει ότι μου χάρισες’.
Στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή έμαθα πως η διάσημη συγγραφέας τον παράτησε στα κρύα του λουτρού, όπως θα έλεγε και ο σοφός λαός, παραμονές του γάμου τους. Δεν ξέρω αν αυτό που αισθάνθηκα ήταν χαρά, σίγουρα όμως απέκτησε ένα άρωμα ικανοποίησης το ποτό που έπινα…