Λένε πως κάθε χρόνος είναι σαν ένα βιβλίο. Με 365 σελίδες, μία για κάθε μέρα, και με τους μήνες να περνάνε όπως όταν τελειώνεις ένα κεφάλαιο. Και όπως κάθε βιβλίο φτάνει στο τέλος του και βλέπεις τις σελίδες να λιγοστεύουν και σε πιάνει μία πικρόγλυκη αίσθηση στο κέντρο του στήθους σου, έτσι νιώθει και ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου εκεί έξω. Μην κοιτάς που κανείς δεν το λέει ή το παραδέχεται. Πολύ από αυτούς εθελοτυφλούν, θέλουν να κοροιδεψουν μαζί με τους γύρω τους και τον ίδιο τους τον εαυτό. Καμιά φορά δεν το γνωρίζουν κιόλας.
Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ένα συγγενής που προτιμά να μένει μόνος τις γιορτές ή να καλεί υπερβολικό κόσμο στο σπίτι του, κόσμο που μπορεί να έχει μιλήσει μόνο μια φορά από τις 365 που είχε την ευκαιρία, και να τους ταιζει και να τους ποτίζει όλους με την ελπίδα πως δεν θα τον βρει ο νέος χρόνος πάλι μόνο.
Μπορεί να είναι ένας φίλος. Ξέρεις για ποιον λέω. Εκείνον που λέει πάντα πως είναι καλά και ποτέ δεν θα σε πάρει όταν είχε πραγματικά την ανάγκη να μιλήσει με κάποιον. Και εσύ ίσως να έχεις να επικοινωνήσεις μαζί του καιρό γιατί το να είσαι ενήλικος πάει πακέτο με τις εικοσιτέσσερις ώρες της ημέρας να μην είναι ποτέ αρκετές για να έχεις ένα καθαρό μυαλό. Και θα τον πάρεις στις γιορτές, θα του ευχηθείς και ίσως να τον καλέσεις μα δεν θα μπορεί. Ισως γιατί τον έχει καλέσει η οικογένεια του να αλλάξουν χρόνο μαζί ή γιατί έκλεισε βάρδια στην δουλειά του μόνο και μόνο για να μην είναι μόνος όταν το ρολόι περάσει μεσάνυχτα και την πρώτη μέρα του χρόνου. Μπορεί αυτός ο φίλος να μην είναι καν κοντά σου. Μπορεί να είναι οικονομικός μετανάστης ή να γνωριστήκατε μέσα από ένα γκρουπ τσατ στο ίντερνετ.
Ισως αυτός ο κάποιος να είναι ένας απλός γνωστός. Ο συνάδελφος στη δουλειά που πήρε αυτή την βάρδια για να πας να γιορτάσεις και να περάσεις την πρώτη μέρα του χρόνου εσύ με τους δικούς σου ανθρώπους, χωρίς να διαμαρτυρηθεί. Ο συμφοιτητής ή συμμαθητής σου που δεν μπορεί να πάει πάει στην οικογένεια του για οικονομικούς λόγους. Ένας γείτονας που μένει μόνος και ούτω καθεξής.
Αυτός ο κάποιος λοιπόν είναι κάποιος που ξέρεις ή ίσως και όχι. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είσαι εσύ, μπορεί να είμαι εγώ.
Κάποτε κάποιος μου είπε πως ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή μόνοι και φεύγουμε μόνοι. Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι πως και καθόλη την διάρκεια της την περνάμε στην μοναξιά. Κάποιες φορές από επιλογή και κάποιες γιατί έτσι το φέρανε οι συγκυρίες.
Ίσως και γι’ αυτό μερικοί από αυτούς επιλέγουν να τελειώσουν το βιβλίο του χρόνου με τις σελίδες του κενές, λευκές. Ίσως δεν επέλεξαν οι ίδιοι να γράψουν τις λέξεις που θα ήθελαν να πουν ή δεν άκουσαν ποτέ αυτή την μία σειρά μερικών.
«Τι κάνεις;»
«Είσαι καλά;»
«Έχεις χρόνο για μία βιντεοκλήση;»
«Καλή Χρονιά!»
«Χρόνια πολλά!»
«Καλημέρα» ή «Καληνύχτα»
«Είμαι περήφανος για σένα!»
«Σ’ αγαπάω, συγγενή, φίλε ή γνωστέ. Ξένε!»
Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ένα συγγενής που προτιμά να μένει μόνος τις γιορτές ή να καλεί υπερβολικό κόσμο στο σπίτι του, κόσμο που μπορεί να έχει μιλήσει μόνο μια φορά από τις 365 που είχε την ευκαιρία, και να τους ταιζει και να τους ποτίζει όλους με την ελπίδα πως δεν θα τον βρει ο νέος χρόνος πάλι μόνο.
Μπορεί να είναι ένας φίλος. Ξέρεις για ποιον λέω. Εκείνον που λέει πάντα πως είναι καλά και ποτέ δεν θα σε πάρει όταν είχε πραγματικά την ανάγκη να μιλήσει με κάποιον. Και εσύ ίσως να έχεις να επικοινωνήσεις μαζί του καιρό γιατί το να είσαι ενήλικος πάει πακέτο με τις εικοσιτέσσερις ώρες της ημέρας να μην είναι ποτέ αρκετές για να έχεις ένα καθαρό μυαλό. Και θα τον πάρεις στις γιορτές, θα του ευχηθείς και ίσως να τον καλέσεις μα δεν θα μπορεί. Ισως γιατί τον έχει καλέσει η οικογένεια του να αλλάξουν χρόνο μαζί ή γιατί έκλεισε βάρδια στην δουλειά του μόνο και μόνο για να μην είναι μόνος όταν το ρολόι περάσει μεσάνυχτα και την πρώτη μέρα του χρόνου. Μπορεί αυτός ο φίλος να μην είναι καν κοντά σου. Μπορεί να είναι οικονομικός μετανάστης ή να γνωριστήκατε μέσα από ένα γκρουπ τσατ στο ίντερνετ.
Ισως αυτός ο κάποιος να είναι ένας απλός γνωστός. Ο συνάδελφος στη δουλειά που πήρε αυτή την βάρδια για να πας να γιορτάσεις και να περάσεις την πρώτη μέρα του χρόνου εσύ με τους δικούς σου ανθρώπους, χωρίς να διαμαρτυρηθεί. Ο συμφοιτητής ή συμμαθητής σου που δεν μπορεί να πάει πάει στην οικογένεια του για οικονομικούς λόγους. Ένας γείτονας που μένει μόνος και ούτω καθεξής.
Αυτός ο κάποιος λοιπόν είναι κάποιος που ξέρεις ή ίσως και όχι. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είσαι εσύ, μπορεί να είμαι εγώ.
Κάποτε κάποιος μου είπε πως ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή μόνοι και φεύγουμε μόνοι. Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι πως και καθόλη την διάρκεια της την περνάμε στην μοναξιά. Κάποιες φορές από επιλογή και κάποιες γιατί έτσι το φέρανε οι συγκυρίες.
Ίσως και γι’ αυτό μερικοί από αυτούς επιλέγουν να τελειώσουν το βιβλίο του χρόνου με τις σελίδες του κενές, λευκές. Ίσως δεν επέλεξαν οι ίδιοι να γράψουν τις λέξεις που θα ήθελαν να πουν ή δεν άκουσαν ποτέ αυτή την μία σειρά μερικών.
«Τι κάνεις;»
«Είσαι καλά;»
«Έχεις χρόνο για μία βιντεοκλήση;»
«Καλή Χρονιά!»
«Χρόνια πολλά!»
«Καλημέρα» ή «Καληνύχτα»
«Είμαι περήφανος για σένα!»
«Σ’ αγαπάω, συγγενή, φίλε ή γνωστέ. Ξένε!»
Δεν είσαι μόνος…