Συνέντευξη με τον Βαγγέλη Ιωσηφίδη

Οντότητες μέσα σε βιβλία. Φαντάσματα κατακτούν τη σύγχρονη τεχνολογία. Πνεύματα καλούν από το υπερπέραν. Πλάσματα που το μυαλό αρνείται ότι υπάρχουν. Κοινός παρονομαστής όλων, ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος στον καθημερινό του αγώνα, στις πιο δύσκολες στιγμές του, στην εξερεύνηση των ορίων της πραγματικότητας. Εκεί που τα όρια θολώνουν και κανείς δεν μπορεί να δει καθαρά τι είναι αληθινό και τι όχι.

Σε αυτή τη συλλογή θα βρείτε οκτώ διηγήματα από δύο συγγραφείς. Κάποια μπορεί να προκαλέσουν ρίγος και ανατριχίλα. Άλλα προβληματισμό, θλίψη ή μελαγχολία. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όμως, όλα έχουν τη δύναμη να σας στοιχειώσουν.
Και θα το κάνουν.

Το Σαθρό Βασίλειο (Κεφάλαιο 1)

 

Τισεντάλ Νορβηγία 988 μ.Χ.

Στο λυκόφως μιας εποχής που σημαδεύτηκε από ανδρεία και αίνιγμα, βρισκόταν ένα μικρό νορβηγικό χωριό γνωστό στους κατοίκους του ως Λύσβικ. Κρυμμένο στην αγκαλιά των διαφαινόμενων φιόρδ, που υψωνόταν στις άκρες τους σαν φρουροί παλιών αιώνων, αυτό το χωριό άκμασε ανάμεσα στους άγριους ψίθυρους του Βορρά. Το τοπίο, τόσο γαλήνιο όσο και γεμάτο άγρια ομορφιά, ήταν μια ταπετσαρία από σμαραγδένια δάση και ταραχώδη γάργαρα νερά να κυλούν, με τις ιστορίες του σκληραγωγημένου λαού του.

Καθώς το σούρουπο ξεδίπλωσε τον σκιερό μανδύα του στις βουνοκορφές, ο τόπος μεταμορφώθηκε, προκαλώντας τόσο γοητεία όσο και τρόμο. Το ελικοειδές μονοπάτι του χωριού, στρωμένο με ανώμαλα λιθόστρωτα, φιδάκι ανάμεσα σε στιβαρά σπίτια, όπου τα ξύλινα κουφώματα τους σκοτείνιασαν από το πέρασμα του χρόνου, έμοιαζαν σαν ένας απόηχος του μόχθου που είχε γίνει στην κατασκευή τους. Ο καπνός έβγαινε άτονα από τις καμινάδες, ανακατευόταν με τον τραγανό αέρα που έτρεχε από το ποτάμι, αναβλύζοντας αρώματα από ψητά κρέατα και βραστά μαγειρευτά που πρόσφεραν παρηγοριά ενάντια στην υφέρπουσα ψύχρα της νύχτας.

Εκείνη περπατώντας στη γέφυρα που ενώνει τα δύο σημεία του ποταμού κατευθύνθηκε από το ένα άκρο της γέφυρας στο άλλο, ώστε να φτάσει στο προορισμό της κρατώντας γερά τη βαλίτσα με κάποια από τα πλούσια ενδύματά της.

 

Το Σαθρό Βασίλειο

Δέσποινα Τ.

Ρομαντικό - Ιστορικό 

Περίληψη: Στη βαριά σκιά του μεσαίωνα η πριγκίπισσα Σίγκριντ πιάνει τη μοίρα από τα μαλλιά και με σιγουριά ξεκινάει το ταξίδι της για να χαράξει το δικό της μέλλον. Συμμαχίες, πόλεμοι και πισώπλατα μαχαιρώματα περικυκλώνουν το βασίλειο έτοιμα να το κατασπαράξουν. Θα καταφέρει να γίνει η πιο ισχυρή βασίλισσα του βορρά ή θα πνίγει στη ματαιοδοξία της; 

Ας παίξουμε με τον αφηγητή

Πριν από λίγο καιρό, μαζευτήκαμε σε μια καφετέρια να μιλήσουμε για τους αφηγητές και να παίξουμε συγγραφικά παιχνίδια.

Δες το άρθρο εδώ. 

Είχαμε λοιπόν δύο καλαθάκια. Το ένα περιείχε χαρτάκια με αφηγητές.

Αφηγητές 

1. Τυφλός, α' πρόσωπο 
2. Κουφός, παντογνώστης 
3. Β πρόσωπο, ψεύτης 
4. Γ πρόσωπο, μόνο μεταφορά 
5. Α πρόσωπο, έντονες θρησκευτικές ή πολιτικές πεποιθήσεις 
6. Γ πρόσωπο, παντογνώστη, ντοπιολαλιά 
7. Αφηγητής με άνοια – Α' πρόσωπο 
8. Αφηγητής, γ πρόσωπο εστιασμένη, 3-4 ετών 
9. Αφηγητής, α πρόσωπο, υπό την επήρεια ουσιών 

Αναμέτρηση με τη θεά, της Φωτεινής Τζουβελέκη

Η Παντελία ήταν η αγαπημένη προστατευόμενη της θεάς Αρτεμις, η οποία την είχε επιλέξει από την παιδική της ηλικία για να την προστατεύει και να τη διδάσκει την τέχνη του κυνηγιού, της επιβίωσης στη φύση και την τέλεια αρμονία με τη γη. Αγαπούσε πολύ την Αρτεμις σαν θεά. Ποτε δεν έμοιαζε με τους αλλους Ολυμπιους, ούτε τρελαινόταν με τις φιεστες τους και τα ξέφρενα όργια τους. Ηταν ένα παράδειγμα προς μίμηση για την Παντελιά η Αρτεμις. Για εκείνη συμβόλιζε μια γυναίκα ανεξάρτητη, αχαλίνωτη και προστάτιδα της ζωής και της φυσης. Δεν ήταν τυχαίο ότι η Παντελιά είχε γεννηθεί το μήνα που αφιερωνόταν στην Αρτεμις, το δεύτερο μήνα της άνοιξης. Θυμόταν σαν παιδί να παίζει στους αγρούς που εκείνη είχε ευλογήσει. Στο ναό που έμενε τόσο καιρό θυμόταν κάθε δεύτερο μήνα της άνοιξης να ντύνονται νύμφες και να χορεύουν προς τιμήν της Αρτεμις. Η μητέρα της Παντελιάς, μια γυναίκα σαλεμένη και αδύναμη την είχε αφήσει στο βωμό της Αρτεμις ως αντάλλαγμα ώστε να ζητήσει από τη θεά την ψυχική της ηρεμία. Η θεά αγανακτισμένη, τη μετέτρεψε σε φίδι και έσπρωξε με έναν ιερό άνεμο το βρέφος στο ναό. Οι υπόλοιπες ικέτιδες του ναού δε πίστευαν στα μάτια τους. Μάλωναν ποια θα κανακέψει πρώτη το μωράκι.

 
Μια μέρα, καθώς η Παντελία περπατούσε στο δάσος, η ζεστή ατμόσφαιρα τον χειμώνα που ήταν σε εξέλιξη την έκανε να νιώσει μία αδιόρατη ένταση, σαν να την παρακολουθούσε κάτι αόρατο. Ήξερε ποια ήταν χωρίς να προσευχηθεί. Ένιωθε την ανάσα σχεδόν κάθε εβδομάδα. Αλλα πια την είχε συνηθίσει και δεν την τρόμαζε όπως παλιά. Είχε πια μεγαλώσει με αυτό το θεϊκό βλέμμα να καρφώνεται στη πλάτη της και να τη προστατεύει από κάθε τι κακό. Ο μεγαλύτερος της φόβος ήταν μια μέρα να απογοητεύσει τη μεγάλη Αρτεμις.

Συνέντευξη με την Ισμήνη Ασπιώτη

In the embrace of November's breath, Ismini Aspioti's journey unfolds.
From Corfu's shores to Athens' streets, she explores the realms of Early Childhood Education. Yet, beyond academia, she seeks truths in the language of the heart.

Guided by creativity, Ismini delves into seminars on writing, child profiling, and psychoeducational audiology. But it's within literature and poetry that she finds solace—each word a star guiding her path.

Through her poetry, discover echoes of your own journey—a tale of love, longing, and boundless possibility.